Jan zat in zijn stoel, zijn gedachten als wolken in een oneindige lucht. Hij dacht na over liefde, over genegenheid, en over de ingewikkelde relaties die mensen met elkaar aangaan. Hoe vanzelfsprekend liefde in deze tijd ook leek, hij vroeg zich af of dat altijd zo was geweest. Was liefde, zoals wij het nu kennen, altijd al een algemeen aanvaard concept geweest? Of was het slechts een moderne illusie, een verfijnde toevoeging aan de pure, instinctieve drang tot voortplanting die ons diepste wezen ooit bepaalde?

Hij herinnerde zich het gesprek met Manon. Ze hadden gepraat over liefde en de plaats die het innam in het leven van mensen. Het gesprek had hem geraakt, vooral omdat Manon zelf een complexe periode doormaakte. Er waren zoveel factoren die haar belastten – haar werk, de druk van het einde van het jaar, en zelfs het conflict met de vrouw aan wie ze haar huisje had verhuurd. Jan had haar empathie altijd bewonderd, maar hij wist ook hoe zwaar die empathie op haar kon drukken.

Manon was iemand die met een open hart de wereld tegemoet trad. Maar juist dat open hart leek haar soms in situaties te brengen die haar uitputten. Ze was te goedgelovig, te menselijk, misschien zelfs te liefdevol. En hoewel Jan deze eigenschappen in haar adoreerde, maakte hij zich ook zorgen. Het leek alsof de wereld, met al zijn imperfecties, haar wilde straffen voor haar pure intenties.

Jan dacht aan zijn eigen ervaringen met relaties. Hij had zoveel mensen in zijn leven gehad, mensen met wie hij diepe verbindingen had gedeeld, al waren die soms van korte duur. Er was altijd een fase van intensiteit – van betrokkenheid, van liefde, van zorg. Maar daarna, langzaam maar zeker, vervaagde het contact. Niet uit onwil, maar omdat het leven hen simpelweg andere richtingen op duwde. De liefde vervaagde niet altijd, maar de nabijheid wel. En met die afstand verdween vaak ook de stroom van informatie, het weten hoe het écht met de ander ging.

Astrid kwam in zijn gedachten. Hun relatie was intens geweest, maar ook verwarrend. Het had hem pijn gedaan toen ze uit elkaar gingen, en nu hoorde hij dat ze ging verhuizen. Hij wilde haar helpen, maar wist dat de situatie tussen hen zo geëscaleerd was dat dat niet meer mogelijk was. En toch… Toch voelde hij verdriet. Een echo van de liefde die ooit zo helder had geklonken.

Het was een patroon, realiseerde Jan zich. Niet alleen in zijn eigen leven, maar in het leven van iedereen. Liefde, relaties, genegenheid – het waren allemaal pogingen om de ondoorgrondelijke complexiteit van menselijke emoties en verlangens te vatten. Maar net als met de grote vragen over het leven en het universum, bleven er altijd leemtes. Altijd twijfels. Hoe goed je iemand ook dacht te begrijpen, er bleven altijd schaduwen, altijd dingen die onbenoemd en onbegrepen bleven.

Misschien was dat juist de schoonheid van menselijke relaties, dacht Jan. Het streven naar een perfecte harmonie, terwijl je wist dat die nooit volledig bereikt kon worden. Mensen waren geen machines; ze waren geen logische systemen die naadloos op elkaar aansloten. Het waren puzzelstukken, niet altijd passend, maar juist daarom uitdagend en intrigerend.

Jan glimlachte. Liefde was, net als het leven zelf, een dans. Een dans van zekerheid en onzekerheid, van nabijheid en afstand, van weten en niet weten. Misschien was het niet de bedoeling om alles te begrijpen. Misschien was het genoeg om gewoon te dansen, samen, zolang het duurde.

En met die gedachte keek hij uit het raam, naar de wereld die nog steeds vol vragen zat. Maar dit keer voelde hij geen haast om ze allemaal te beantwoorden. Sommige vragen mochten blijven zweven, net als zijn gedachten.